Kościół parafialny pod wezwaniem Opatrzności Boskiej i św. Jerzego został wzniesiony w XIV w. Około 1600 roku, kiedy współwłaścicielem dóbr tychnowskich był kasztelan gdański i wojewoda pomorski Stanisław Konarski, przebudowano wnętrze kościoła – założono sklepienie gwiaździste. Prawdopodobnie było to dzieło architekta z kręgu Bartłomieja Pipera, budowniczego gdańskiego. Wieża i kruchta kościoła pochodzą z roku 1869. U nasady sklepienia umieszczone są kamienne wsporniki przedstawiające kartusze herbowe polskich rodów. Ołtarz główny pochodzi z XVIII wieku, dwa ołtarze boczne z 1840 i 1853 roku, a bogato zdobiona malowidłami ambona, podobnie jak ołtarz, z XVIII w. Chór muzyczny także z XVIII w. wspiera się na dwóch polichromowanych kolumnach, a balustrada chóru jest ozdobiona siedmioma obrazami o wspólnym temacie muzycznym. Ponadto w kościele można zobaczyć dwa konfesjonały z połowy XVIII w., granitową chrzcielnicę z XIV w., mosiężny świecznik z 1584 roku oraz metalową skrzynię z okuciami z XVII wieku. Do innych budowli sakralnych znajdujących się w Tychnowach należy przydrożna kapliczka wybudowana w 1853 roku. W jej wnętrzu znajduje się rzeźba św. Rocha. W tychnowskim kościele nabożeństwa zawsze odbywały się w porządku katolickim. Bardzo żywą działalność w Tychnowach, które były silnym ośrodkiem polskości, prowadził ksiądz Piotr Baranowski, żyjący w latach 1805-1901. Był on proboszczem parafii aż 64 lata. W czasie swojej posługi założył bibliotekę i czytelnię polską, uczył czytania i pisania w języku polskim. Utworzył także szpital dla ubogich i chorych oraz powołał towarzystwo wstrzemięźliwości. Jego działalność społeczna spotykała się z oporem władz pruskich. Po jego śmierci parafię objął ksiądz Eryk Gross, który podobnie jak jego poprzednik, również służył sprawie obrony polskości.