Kościół pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy, franciszkanina i misjonarza, patrona rzeczy zagubionych, został wzniesiony w latach 1330-1340, a w latach 1772-1725 przebudowany. Jest to budynek w stylu gotyckim, jednonawowy z kwadratowa dzwonnica od wschodu. Zachodnia elewacja i kruchta mają zdobione, schodkowe szczyty. Warto zwrócić uwagę na znajdującą się w przedsionku granitową chrzcielnicę upamiętniającą Tysiąclecia Chrztu Polski 966-1966. Przed wejściem do kościoła oraz w kruchcie znajdują się dwie granitowe kropielnice pochodzące z XV i XVI w. Wchodząc do nawy widzimy ołtarz z 1735 roku. Środek ołtarza zdobi scena ukazująca śmierć Jezusa na krzyżu i stojące pod krzyżem postacie św. Jana Ewangelisty i Maryi. Wyżej znajduje się grób Chrystusa, a nad nim Jezus zmartwychwstały. Po bokach ołtarza stoją figury apostołów: Piotra i Pawła. Za ołtarzem wmurowane są płyty nagrobne z lat 1620, 1641, 1699. Po lewej stronie umieszczona jest XVIII-wieczna ambona zdobiona figurami ewangelistów, a na chórze znajdują się zabytkowe organy. Godna uwagi jest także chrzcielnica z figurą św. Jana Chrzciciela, pozłacana monstrancja, tablica „Pamięci żołnierzy poległych za ojczyznę” i powojenny konfesjonał.